Anlatılanlara göre,Huten'in yüksek yaylalarında küçük bir ceylan yavrusu yaşarmış.Güzellikte eşsiz bu ceylan yavrusu aynı zamanda oldukça zekiymiş.En yüksek yaylalar dışında başka bir yere gitmez,en güzel meralar dışında otlanmaz,en berrak sular dışında bir yerden su içmezmiş.Kendinden gayet emin,gururlu bir hayvanmış.Boynuzları,kuyruğu ve derisi olablidiğince göz kamaştırıcıymış.O kadar kıvrak ve hızlıymış ki hiçbir avcının tuzağına düşmezmiş.Gün gelmiş,boy atmış,serpilmiş,palazlanmış ve diğer erkek ceylanlarla beraber hareket eder olmuş.Sürüyle beraber olduğu bir gün burnuna ruh okşayıcı, güzel kokular gelmiş.Öylesine güzel kokuyormuş kiburnuna gelen,baharın güzel kokuları ve sümbüllerin rayihası bir yerde toplansa yine de kokunun yanında bir hiç kalırmış.Kendinden geçerek o güzel kokunun ardına koyulmuş.Aşkı sıkmışlar da usaresinden bu kokuyu elde etmişler sanki.Onu böylesine mest edebilecek tek şey,ancak aşkın usaresi olabilirdi..Öyleyse o aşkı ve o kokunun güzel kaynağını bulmalıydı..Gittikçe gitmiş,her gittiği yerde o güzel kokuyu hissetmiş.Her vardığı yerde kokunun kaynağını önünde duruyormuş gibi hissedecek olmasa dinlenecekmiş ama 'işte buldum' deyip gitmedik dağ,bakmadık taş bırakmamış.Kuzeye,güneye,doğuya,batıya nereye dönse aynı koku burnunun dehlizlerine kadar geliyormuş.Her adım başında kokuya ulaştım demiş ama bulamamış.Neredeyse delirecek gibi olmuş.Ama bulma ümidini de bir türlü yitirmemiş.Vazgeçmemiş.Derken koca bir bahar geçmiş.Taşı toprağı koklamış,bir şey bulamamış.Senelerce o kokuyu aramış.Gençlik gitmiş,yaşlılık yanına kar kalmış.Ömrünün sonuna geldiğinde soğuk bir kış günü bir aslana yem olmuş.Aslan karnını parçalamış.Tam can çekişirken ömür boyu aradığı o güzel kokunun karnındaki miskten geldiğini anlamış.Gençliğini ve hayatını alıp kendisini zelil kılan o hakikatı fark ettiğinde ise her şey için çok geç olmuştu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder